Ciudad Perdida, Sierra Nevada de Santa Marta in Colombia

Maandag 24 maart moesten we om half 9 aan het strand verzamelen om met de auto naar de begin plaats van de trail gebracht te worden. Dit zijn Colombiaanse tijden dus om half 9 hebben wij een ontbijtje besteld dichtbij de verzamelplaats en zijn we rustig gaan wachten. Rond half 10 stapte we in de auto en een half uur later zaten we met 10 man in een te kleine jeep en reden we over een onbegaanbare weg de berg op. Na een half uur schudden en zweten in deze jeep kwamen we bij het eerste plaatsje aan en kon de jeep niet meer verder. Vanaf hier ging het echt beginnen.

De eerste dag hadden we een korte afstand, maar liepen we vol in de zon  en volle bak de berg op! Na een half uurtje waren onze shirts doorweekt en moesten we nog zon 2.5 uur lopen. Dit was een flinke beklimming en een goede opwarmer. Het eerste kamp zag er geweldig uit en er was een natuurlijk zwembad midden in de jungle! Omdat het te zwaar was om voor elke dag schone kleren mee te nemen besloten we onze kleren te wassen in de rivier. Echter kwamen wij er de volgende dag achter dat de luchtvochtigheid zo hoog was dat kleren eerder natter worden dan droog als je ze aan de lijn hangt.De eerste nacht moesten we in een hangmat slapen, wat opzich heel leuk klinkt. Schijn bedriegt Max en ik hebben geen oog dicht gedaan, ondanks dat we van te voren nog even wat marihuana hadden gerookt om wat extra slaap te creeeren. 

Deze dag hebben we doorgemaakt met een groep die de tracking in vier dagen wilde doen. Het was een leuke groep maar helaas zouden onze wegen morgen scheiden, gelukkig kwam de geweldige Amerikaanse natuur aanbidder Dave wel met ons mee naar de 5 dagen groep.

Dag 2 werden we verrot wakker in de hangmat rond een uurtje of 7 en kregen we een prima ontbijt van eitjes en fruit. We vertrokken rond een uurtje of 8 en moesten flink klimmen en dalen deze dag om uiteindelijk in het tweede kamp aan te komen. Deze dag hebben we met twee verschillende groepen gelopen de eerste helft met de snelle kopgroep en de tweede helft met de gezellige Engelse dames. Het kamp was wederom geweldig; een natuurlijk zwembad waar een rivier doorheen stroomt. In dit kamp sliepen we in stapel bedden (met kussen!) en gelijk aan de rivier. We kwamen hier rond het middag uur aan en hebben de hele middag aan deze rivier gechillt. Bij mij waren de eerste blaren al te zien. Het slapen in comfortabele bedden met een stromende rivier naast je was geweldig.

Dag 3 stonden we om half 6 om lekker optijd te kunnen vertrekken. Wederom een geweldig wandeling door de jungle en na een paar uur lopen stopte we weer bij een riviertje om even te zwemmen. We hadden nog een uurtje te gaan en besloten wat marihuana te roken aan de rivier, wat heel veel mensen op deze trip deden. We zaten aan de rivier met een man een kunstenaar uit Londen van zon 50 jaar oud en hij was niet te verstaan, zelfs de Canadezen, Engelsen en Amerikanen hadden hier problemen mee. Een kwartiertje later liepen Max en ik allebei met muziek in door de jungle heen wederom op het tempo van de dames; dit was echt een geweldige ervaring! Uiteindelijk in kamp 3 aangekomen met alweer een geweldig natuurlijk zwembad. Weer gechillt en lekker gegeten. Die avond besloten we om in de middle of no where een fles whiskey te kopen (40.000 pesos) en een klein feestje te bouwen. We weten nog steeds niet hoe het is gegaan, maar die fles whiskey was opeens leeg. Het was een geweldig avond waarbij de Engelse chicks opeens niet meer zo gezellig bleken te zijn door zich niet te willen mengen met de groep. De blaren van mij namen weer toe dankzij de "geweldige" active comfort technologie van de Timberlands.

Om de Ciudad perdida te betreden moet je 1200 treden beklimmen die allemaal door de oud bewoners zijn geplaatst. De oud bewoners van deze verloren stad woonde hier met zon 1500 mensen en ze hadden hier meer dan 600 huizen. Ze deden handel met de mensen aan de kust en konden zo goed overleven. Rond het jaar 1650 vielen de spanjaarden de kust van Colombia aan en werd deze uiteindelijk veroverd. Hierdoor konden de mensen in de Ciudad perdida geen handel meer bedrijven met de mensen aan de kust en werden ze gedwongen om verder de bergen in te trekken. Ze hadden in hun omgeving namelijk niet genoeg bronnen om zelfstandig te kunnen overleven. In de bergen was er ook niet genoeg voedsel en zijn ze uiteindelijk allemaal gestorven. Vanaf dat moment heeft de jungle de stad overgenomen en hebben de spanjaarden deze stad nooit ontdekt. De spanjaarden trokken namelijk niet de bergen in maar bleven bij de kust. Uiteindelijk is de stad in 1973 herondekt door schatzoekende “boeren” uit de omgeving. Deze schatzoekers hebben de stad helemaal geplunderd van al het goud en hebben alles vernield. Drie jaar later zijn er archeologen in de stad gekomen en uiteindelijk heeft de overheid de stad gerestaureerd. Dit heeft drie jaar geduurd en is de stad open gesteld voor tourisme.

Na het beklimmen van de 1200 treden kwamen we in de stad. De stad heeft echt de meest geweldige ligging! Op de top van een berg, omringt door nog grotere bergen; wat een uitzicht! De stad zelf is niet heel bijzonder, maar het verhaal van de bewoners en de ligging maakte het een enorm bijzondere ervaring. Echter een groot minpunt is de een of andere mongool heeft besloten om een internet cafe te installeren op de top van de berg. We hebben hier dan ook principiel geen gebruik van gemaakt.

Na een goede lunch gingen we er weer tegenaan om weer terug te keren naar kamp 2. Dit was opzich geen enkel probleem, ik liep achterop en zat met de Engelse Emily te praten en Max voorop met de Argentijnse Paula. Ik nam even een momentje rust om te wachten op de gids deze kwam tevoorschijn met een kind op zijn rug. Vanaf dit moment werd het bikkelen, ik bood aan om te helpen bij het dragen van het zieke kind en later was de hulp van Max ook meer dan welkom. Vlak en berg afwaards was prima te doen maar de huevels op was letterlijk een sloopsessie. Met het kind op je rug moest je een hoog tempo hebben waardoor we bijna iedereen inhaalden. We kwamen helemaal kapot aan bij kamp twee. We kregen als beloning wat versnaperingen om de energie weer op peil te brengen. We waren blij dat we konden helpen en de tocht werd opeens een missie implaats van op laag tempo door de jungle slenteren. Deze dag heeft echt de tol geeist van de voeten van mij, ik zat nu welgeteld op 11 blaren. Dave was zo vriendelijk om de tijd te nemen om zijn voeten goed in te pakken. Tijdens het avond maal kregen we zoals gewoonlijk de briefing voor de volgende dag. De vraag werd gesteld of wij om 3 uur snachts wouden opstaan om om 4 uur te vertrekken. Een belgisch meisje kon op deze manier nog net haar vlucht halen. Dit zou dus beteken dat we minstens 1,5 in het pikke donker van de jungle moesten lopen. De groep vond dit een tof idee en stemden er allemaal mee in. Om deze reden doken we om 7 uur al ons bed in.

Mega moe werden we om 3 uur wakker gemaakt, zonder gemopper moesten we als een malle aan de slag. Het was te vroeg om een goed ontbijt te krijgen dus kregen we wat droog colombiaans brood. Gelukkig hadden we de befaamde lost city trail Gol Bars ingeslagen (een soort lion). Hoe snel we ook inpakten we konden het niet snel genoeg doen om met de eerste groep mee te gaan dit betekende weer met het zogenoemde “kinder groepje” mee. De damens waren doodsbang dus ging ik voorop, tevens had ik als enige een goede hoofdlamp mee. Tegen de middag was de dag dat het moraal flink zakte we hadden er genoeg van. Ik had er echt geen lol meer in dankzij de blaren en was het langzame tempo zat en wou even een goede workout hebben. Hierdoor is hij als een stoomtrein in zijn eentje gaan lopen. Op de klim in Bogota van de Monseratte hadden we al geleerd dat het veel minder zwaar is voor de knieen om bergafwaards te rennen. Helaas pakte dit voor mij verkeerd uit toen ik een steen niet zag en heb hierdoor mijn enkel flink verzwikt (Fotos van de knoeperd zullen vlolgen). Toen de groep hem had bijgepakt heeft de Chileense Dokter Juan ernaar gekeken en vastgesteld dat er niks gebroken was en dat ik gewoon rust moet pakken. Helaas moesten we nog 5km lopen. Gesloopt kwamen we in het dorpje aan aan de voet van de berg. Hier kregen we een goede maaltijd en zijn we allemaal in slaap gevallen. Natuurlijk kwam de Pick Up niet op de afgesproken tijd aan en hebben we, vooral ik, 2,5 uur geiriteerd gewacht. Dave besloot om samen met ons te verblijven in het Hostel in Santa Marta waar we dankzij het doen van de Tour voor 3 euro konden slapen.

Het was een geweldige 44km hike door de  Sierra Nevada de Santa Marta in Colombia!